Binnen ons project Persoonlijk Welbevinden Profiel zijn we op zoek naar hoe we bij mensen met communicatief meervoudige beperkingen (CMB) in beeld krijgen wie ze zijn, wat hen uniek maakt en wat anderen daarvan moeten weten.
De komende tijd interviewen we betrokkenen vanuit allerlei achtergronden. Mensen met CMB hebben namelijk dagelijks contact met bijvoorbeeld hun eigen ouder(s), een persoonlijk begeleider op de woongroep, een begeleider van de dagbesteding, een fysiotherapeut, een taxichauffeur, enzovoort. Een flinke groep mensen! Voor al deze mensen is het belangrijk dat zij weten wie diegene is, met wie zij zo vaak contact hebben. Wat moet je echt weten over mij, zodat ik me veilig en gelukkig voel bij jou?
Hieronder lees je ons gesprek met Greet, taxichauffeur. Zij vervoert onder andere mensen uit de doelgroep met communicatief meervoudige beperkingen (CMB). Elke dag draagt Greet een belangrijk stuk verantwoordelijkheid. Waarom doet ze dat, wat vindt ze daar leuk aan en kan het nog beter?
Elf jaar geleden vroeg Greet (nu 56 jaar) zich af hoe ze haar werkende leven verder wilde gaan invullen.
Greet
“Ik dacht na over wat voor mij belangrijk is, waar ik blij van word. Dat zijn mensen en autorijden. Ik houd ook van afwisseling, niet de hele dag dezelfde mensen. Zo kwam ik uit bij taxichauffeur en dat is een heel goede stap geweest, maar ook één met vallen en opstaan.”
Van alles en nog wat
“Jong, oud, soms met complexe beperkingen, mensen die blind zijn, mensen die doof zijn, je komt alles tegen. Hoe ga ik dit nu weer doen, denk ik dan. Natuurlijk heb je in je opleiding informatie gekregen, maar je leert het pas in de praktijk. Het gaat om luisteren en kijken. Ik vraag informatie aan naasten, aan begeleiders. Wat kan ik verwachten? Daarnaast probeer ik iemand te lezen, te kijken wat iemand nodig heeft. In het begin had ik een taxi vol met acht jonge leerlingen met aandachtspunten in hun gedrag. Dan leer je snel. Onrust, discussies en je moet ook de weg in de gaten houden, want je wilt iedereen veilig brengen en halen. Dat viel me niet mee, maar ik leerde snel.”
Rust en regelmaat
“Ik leerde dat rust en regelmaat heel belangrijke dingen zijn in dit werk. Ik blijf rustig, ik wacht af. Daarmee geef ik de ander de ruimte om te komen, te laten zien. Daarin ben ik soms ook kort, zo doen we het. Ik heb geleerd dat dat mensen helpt.”
Soms maken we moeilijke dingen mee, dan kan ik mijn verhaal doen bij collega’s
“Ik haalde ook het extra diploma doelgroepenvervoer. Maar het blijft soms moeilijk. Zo haalde ik op een keer een kind op, omdat een andere chauffeur uitviel. Bij het ophalen ging het al niet goed. Ik kreeg allerlei verwijten. Bij het terugbrengen probeerde ik het echt zo goed mogelijk te doen, maar ik kreeg een storm van verwijten over me heen. Ik zei net dat ik rustig blijf en afwacht, maar die keer lukte het me niet. Het voelde zo onterecht, ik werd echt heel boos. Meteen daarna belde ik met de centrale en daar kon ik mijn verhaal doen. Ook met collega’s onderling kunnen we goed praten en dat moet ook, want we maken soms moeilijke dingen mee.”
Ik doe het voor hen, ik doe het voor mezelf
“Soms is het moeilijk, maar ik blijf dit werk voor de rest van mijn werkend leven doen. Het is ook zulk mooi werk! De mensen die naar me lachen en me gedag zeggen als ik ze tegenkom in het dorp, dat ene jongetje van acht jaar dat nooit zijn gordel zou kunnen omdoen. Het kostte twee jaar, maar hij kan het. Hij gebruikt mijn vinger om op te drukken en dan zit de gordel vast. Hoezo, dat kan hij nooit, dacht ik en nu zijn we samen zover gekomen. Soms zie ik dat meisje waarmee het escaleerde, maar die heel netjes haar excuses aanbood en me nu altijd groet, al zit ze al jaren niet meer bij me in de taxi. Ik doe het voor hen, ik doe het voor mezelf. Ik leer steeds weer bij. Ik neem een andere route en dan zegt iemand die blind is, je rijdt verkeerd. Zo leer ik ook om anders te zien en anders te kijken.”
Twee jaar lang dezelfde cd
“Het is mensenwerk. Hoe meer ik weet van iemand, des te beter ik mijn werk kan doen en des te gezelliger het voor ons allemaal is. Een vader van een jongen gaf me zijn lievelings cd mee. Anderhalf jaar lang hoorde ik die cd elke dag weer, maar soms lag de cd in een andere taxi. ‘Oh, verdrietig,’ zei ik dan en dan lachten we samen en was het meteen weer goed. Als je de mensen kent, komt het altijd goed. Net in de dagen van dit interview staat mijn persoonlijk leven even op z’n kop. Dan krijg ik lieve reacties van mensen uit de taxi of hun familie. Dat doet zoveel goed. En tot slot wil ik hierbij zeggen dat ik trots ben op mijn werk, en werkgever!”
Voor iedereen zo fijn mogelijk
“Weten wat voor de mensen in mijn auto belangrijk is om zich blij en veilig te voelen, dat is voor hen en voor mij heel belangrijk. Ik kan mensen dan helpen om zich goed te voelen, soms met iets heel kleins als een liedje of een vaste afspraak bij het instappen. Daarmee is voor hen de taxirit fijner en voor mij het werk nog leuker.”
Tekst: Willemien Ebels en Nina Wolters-Leermakers, met dank aan Greet
